معادله.

در هجوم اوهام سوخته ام

که از آسمان آرزوهایم بر سقف دل می ریزد

با خود فکر میکنم

در روزگاری که عشق جز توهمی بیش نیست

جز سردردهای بد

جز اضطراب و انتظار

جز خواهش اشک

چیزی به ارمغان ندارد

از خود می پرسم چرا باید عاشق بود؟

و باز تنها نگاه تو تمام معادلاتم را برهم میزند

و من عاشق می مانم.

و خوب میدانم عشق تو

به تمام زندگی پوچ من می ارزد.

بگذار ستارها خاکستر شوند

وقتی تو همچون خورشید در آسمان دل می درخشی.