در زیر سایه آسمان
بروی زمین سرد
دراز میکشم.
خیالم را آزاد می گذارم
که تا هر جا که میخواهد برود.
نگاه می کنم به آسمان
و چقدر دلم میخواهد
مسافت آسمان را
آهسته قدم بزنم.
حتماً باید لذت بخش باشد.
از جاده های روی زمین
دل خوشی ندارم.
در جاده های آسمان
فاصله معنایی ندارد.
همین طور خیالم
آزاد میچرخد
تا باز هم
به تو میرسد.
نه.
دیگر مطمئنم که این خیال
هیچ گاه دوباره بر نمی گردد.
من هنوز در کنجی از زمین به آسمان
نگاه میکنم
و به فکر
جاده ای که فقط یک قدم
فاصله میان
من و تو ست.
سلام
زیبا بود آفرین.
مرسی. ممنونم.
منم دوست دارم پیاده قدم بزنم جاده های آسمونو...
بین ابرا....
من آسمون خیلی دوست دارم
الانم همیشه وقتی تو فکر آرزوهای تخیلیمم خیالبافی میکنم که بین ابرام...و دارم راه میرم!
اون بالل...
چه قدر نوشته ی قشنگی بود
مرسی خبرم کردی
خواهش میکنم. خوشحالم خوشتون اومده. با تشکر فراوان از شما