من برای این تنهایی
به همه مردم دنیا مدیونم
خطی که نوشتم به زبان مشترک آنها نبود
و من بی پروا
خیره ماندم به نقطه ای که
فراموشی را می سنجید
و به انتظار روزی تازه
همراه شدم با آسمانی که حسرت را
برایم آواز می خواند